بررسی نسبت فعالیت های پاراکسونازی به آریل استرازی آنزیم پاراکسوناز سرم (pon۱) و نسبت این فعالیت ها به hdl در بیماران غیر دیابتی مبتلا به استروک ایسکمیک

سابقه و هدف: بر اساس مطالعات اپیدمیولوژیک، استروک به یکی از مشکلات اساسی در منطقه خاورمیانه تبدیل شده است. با توجه به نقش آنزیم پاراکسوناز سرم (pon1) در استروک، مطالعه حاضر طراحی گردید تا اهمیت پروگنوستیک نسبت فعالیت های پاراکسونازی به آریل استرازی (para/aryl) و نسبت این فعالیت ها به hdl را مورد ارزیابی قرار دهد. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد- شاهدی، 85 بیمار مبتلا به استروک ایسکمیک (46 مرد و 39) و 71 نفر کنترل (38 مرد و 33 زن) وارد مطالعه شدند. فعالیت های پاراکسونازی و آریل استرازی آنزیم pon1 با روش اسپکتروفتومتری مورد سنجش قرار گرفتند. پروفایل لیپیدی با کیت های آزمایشگاهی اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون های t-test، chi-square و همبستگی پیرسون آنالیز شدند. یافته ها: در مقایسه با کنترل، مقادیر apoa1 در بیماران به طور معنی داری از کنترل ها پایین تر بود (000/0=p). در مقایسه بین بیماران و کنترل ها، بیشترین اختلاف از نظر آماری به نسبت para/aryl تعلق داشت (16/0=p). نسبت های para/hdl (097/0= p) و aryl/hdl (57/0=p) در بیماران از کنترل ها بالاتر بودند. در بیماران، بین فعالیت آریل استرازی و apoa1 ارتباط مثبت معنی دار وجود داشت (015/0=p و 268/0= r). استنتاج: در ارزیابی وضعیت pon1 در بیماران غیردیابتی مبتلا به استروک ایسکمیک سنجش نسبت های para/aryl و para/hdl از اندازه گیری فعالیت های آریل استرازی یا پاراکسونازی به تنهایی، شاخص های مناسب تری هستند. مقادیر افزایش یافته para/aryl، para/hdl و aryl/hdl و مقادیر کاهش یافته aryl را می توان در بیماران مورد مطالعه به عنوان بیومارکرهای پروگنوستیک در نظر گرفت.